Hemschlar: Hemschelasches Platt - online - Mitmachwörterbuch Wittgensteiner Platt

Suchen
Direkt zum Seiteninhalt

Hauptmenü:

Hemschlar: Hemschelasches Platt

Ortschaften
Hemschlar: Hemschelasches Platt

Vo Helmut Althaus

Frijja woren de Leire noch schlau.
Se kunnen zwee Sprochen perfekt un genau.
Haure hot ma med eener Last.
Deshalb macht üch uff wos gefaßd.

Es gett Werder, du müßde de Umma fruh.
Ech machen da en Hoge, etwa su.
Dos Schwatze gett ju noch ganz gütt.
Doch wer wees, wie masch schreiwe dütt ?

Ma wünn poor Denger feste haale,
die speerer kennen nür die Aale.
Dumed e besje Platt erhaale bleiwed,
Helf mer imma, wämmer schreiwed.

Mer schwatzen ned su wie Westfale.
Mer babbeln wie de Hesse baale.
Ö schwatzd ma ned glich ee jerem Ort.
Ma herd du su manches dulle Wort.

„Ö gesäh“, saad ma hie.
Ee Weirehaus saan se: „äh gesieh.“
Fer en Büre saan se Beujer,
un fer e Müre saan se Meujer.

E Reynde saan se „Drack“ fer „Dräck“,
un „Spack“ saan se fer „Späck.“
Mer saan ö, „lorren mul gewähre.“
Un fern „Flur“ saad ma hie „Ääre“.

Wer kennd da noch e Butterdunge,
E Lamprije un e Waagerunge,
En Wessebööm, en Raiserbänner,
E Heiseel un en Gawwelwänger ?


E Deng, dos mer Schröwwebööm nennd,
E Ledderscheeb ju jerer kennd.
Haar un heud kennd jerer Büre,
E Geesel med ner Schnackeschnüre.

E Juch züm Fohre med dämm Vieh,
die hon ju gor kee Hänner mieh.
De Geile harren noch en Hame,
Un jeres Dia en ejene Name.

En Lebber äss en jonge Osse,
Dä müss nür noch e besje wosse.
En Berjel, e Mugge un en Watz,
Die harren em Saustall ähren Platz.

Poor Hinna hatt hie jeres Haus,
E britsches Hinkel brittet de Biebcha aus,
Als Gludze hott se se da bewachd,
Dos wor doch imma e wohre Prachd.

Dumuls fiehr ma noch Mäsd un Brie.
Doch su wie Gülle stunk dos nie.
Deckworzel un Gulrawekrutze
Dütt ma zum Fürrere benutze.

Dumuls ee dä schlaachde Zeire,
En Sterre dot ma Hunger leire.
Du hommer, es äss ned geloge,
inssen Dawack sälwer gezoge.

De Hawwermänncher ee ner Reih,
Un Kornhechel stannen ö dubei.
Züm Drasche worren se heeme gefohre,
De Kerner müssden doch aus den Ore.

E Wändmehle hatt ma med veel Sewe,
Da Spätzdrascher med dem Gewel gedreewe,
Med da Messde worre da Hawwer gemässe
De Hawwermählsobbe gäre gegässe.

Gehannströwel un Giggelbääre,
die essd doch haure noch jerer gäre.
En Hänkelkrüüs, e Butterdebbe,
Urrer Nesselmüüs un Schlebbe.

En Gähling un en Magulwes, dos sein Vejjel.
Wer kennd da noch e Grawebejjel?
En Kühlebber, dos äss en Fisch.
Deckkebbe schwummen em aale Disch.

Züm Schloofe brüchde mer ned veel,
En Struhsack un en Kaawepeel.
Poor scheene Färrer müss mer rette,
Un Borschem fer e Uwwabette.

Schnieschüh gabs ee der Schule hie.
Es gab doch friejer veel mieh Schnie.
De Wäje worren alle zügejaad.
Du hommer dess Fohrrod oft gedraad.

Ma fiehr med dem Schleere ewwas Fäld,
Fer e Frääse hatt mer noch kee Gäld.
De Lehmekötte, ehr liewe Leire,
Liss ma vull Wasser em Wänder züm Gleire.

Ma ging ze Füss, ma wor ju jong,
On Kerstall wors en Katzespprong,
E Mäsdbräd, e Krefe un en Korsch,
em Dungele unhemlich worsch.

Wer dütt da noch den Mulo kenn?
Ee der Huhle dot dä nochts rem renn.
Es geb noch manches hie ze saa.
Züm Ässe riffd mech schon mei Fraa.

Fer su veel Platt, dos saan ech üch,
brüchde mer e ganzes Büch.
Du fälld em imma noch wos ee,
Inse Hemschelasches Platt, dos äss doch schee.

Aus:  Hemschlar. Beiträge zur Geschichte des Dorfes. Hgg. von Rudolf Scheffel. 
Bad Berleburg - Raumland: Selbstverlag des Herausgebers. (o.J.). S. 189 ff.
 
Suchen
Zurück zum Seiteninhalt | Zurück zum Hauptmenü